adına aşk demekten korktuğum sevgili
kelimelerin hüznüne bıraktın beni
kaç satır oldu görmeyeli gözlerini
kaç cümledir kullanmıyorum suretini
adına ben demekten korktuğum sevgili
artık bırak gözyaşlarımın kafiyelerini
göz açıp kapayıncaya kadar geçen zamanın,
gözyaşlarına kaldırıyorum kadehimi

aşkın suretine bakıyorum nedensiz..
nedendir seni düşünüyorum sabaha doğru
gün doğar ve cümleler yavanlaşırken,
sözcükler kalır tek başına ve anlamsız.
güneşin doğuşuna tanıklık eder gözlerim
biraz hüzün kokar burnuma sabahlar
adına gün demekten korktuğum sevgili
sabahlar baharı hatırlatır bana
baharsa seni..