Gerçek

Zamandan geriye kalan parçalarımı topladım dün. sokak sokak, cadde cadde düşleri kovaladım. dar kaldırımların kuytularına saklanmış anıları yokladım. kovalarken hayatı, sahte sahte kaçtım.. kendimden, insanlardan, duyduklarımdan gördüklerimden... ne varsa bende olan, olmayan, sıcak, soğuk, eksik fazla ne varsa kaçtım.. kovalarken, ararken düşleri, anıların siyahlığını beyazlığını; bir çocuğun hayal dünyasına rastladım. en masum gülüşleri o çocuğun mutluluğunda sezdim. ve bir çocuğun hayal dünyası kadar temizdi aslında tüm dünyanın önüne serdiği yalanlar! ve kendi olmayı başaramamış sahte yüzlerin isyanına inat, gerçekti o çocuk ve gerçekti o çocuğun hayal dünyası, temizdi. büyümüştü ve anılarını kaybettiği sokaklarda kaçıyordu şimdi, korkuyordu belkide.. gerçeklere uzak gündüze pusu kurmuştu inandığı her şey.

bir gerçeğin mahmurluğuydu sabahın o derin uykusundan uyanmak ve uyanmak lazımdı bir yerde. görmek ve bilmek gerekti gerçeğin gereğinde.

sus pus olmuş akşamların cır cır böceğiydi o ikindilerde öten ses. ve alacakaranlığın ortasında yalnızlığa oynuyordum, bir dramın solmuş perdelerinde, tahtaları kırılmış sahnelerinde.. oynanan oyunun gözyaşları buğulu gözlerin ardındaki aydınlığın hüsranıdır, geçmiş rolünü oynamıştır.

ve gezerken sokak sokak, ararken kaçarken cadde cadde rastladığım çocuğun hayal dünyasıdır şuan yaşadığım mutluluk. ve o çocuk sahte yüzlere inat en mutlu gerçeğimdir. bulduğum en muhteşem gerçek..